Bij een WIA- en Ziektewetbeoordeling kan het voorkomen dat een verzekeringsarts afwijkt van conclusies die door medisch specialisten zijn getrokken. Regelmatig is er discussie over de vraag of conclusies van artsen of andere behandelaren één op één moeten worden overgenomen en of verzekeringsartsen af mogen wijken van conclusies van medisch specialisten. In deze blog geef ik hier duidelijkheid over.

Om gelijk met de deur in huis te vallen, verzekeringsartsen van UWV mogen afwijken van conclusies die worden getrokken door medisch specialisten of andere behandelaren. Wel moet een conclusie als gevolg van een andere zienswijze goed onderbouwd worden. Ook niet geheel onbelangrijk: het is uitsluitend aan verzekerings- en bedrijfsartsen om te bepalen of iemand wel of niet kan werken en in welke mate. Hier mogen behandelaren zoals huisartsen of psychiaters geen uitspraak over doen. In Nederland is er een strikte scheiding tussen behandelen en beoordelen.

Geen basisarts

Verzekeringsartsen zijn geen basisartsen die geen uitspraken mogen doen over conclusies die getrokken worden door collega-specialisten zoals de medisch adviseur van een werkgever in deze procedure stelt. Het beroep verzekeringsarts – een beschermde titel – betreft een volledig erkende specialisatie en deze artsen mogen wel degelijk vraagtekens zetten bij conclusies die worden getrokken door collega-specialisten of anders naar conclusies kijken. Vooral waar het gaat om een weging van beperkingen en prognose. De hoogste rechtbank voor sociale zekerheidskwesties – de Centrale Raad van Beroep – stelt dat het vaste rechtspraak is dat het aan de verzekeringsarts is om een vertaalslag te maken van de klachten die iemand ervaart naar de op te nemen beperkingen op de Functionele Mogelijkhedenlijst (FML).

CBBS

Verzekeringsartsen moeten medische klachten afzetten tegen de definities van de geclaimde beperkingen in een door UWV gebruikt hulpmiddel bij WIA- en Ziektewetbeoordelingen – CBBS geheten -, om vast te stellen of er sprake is van een beperking. Zo kunnen er bijvoorbeeld beperkingen zijn ten opzichte van het voormalige niveau van functioneren zonder dat iemand beperkt is ten opzichte van het normale niveau dat voor een FML doorslaggevend is bij een WIA- of Ziektewetbeoordeling. Kortom: niet iedere beperking hoeft te leiden tot een beperking op de FML.