Een klantcontactcenter heeft volgens het het College voor de Rechten van de Mens geen verboden onderscheid gemaakt op grond van handicap of chronische ziekte door de arbeids­overeenkomst van een vrouw met multiple sclerose niet te verlengen.

In deze zaak draait het om een vrouw die werkt als medewerker klantcontact en altijd naar tevredenheid heeft gefunctioneerd. Vanwege (energetische) beperkingen zijn haar werkzaamheden beperkt tot het beantwoorden van e-mail en wordt ze – in tegenstelling tot haar collega’s – op vaste tijdstippen ingeroosterd. Op een gegeven moment loopt het ziekteverzuim op tot 25% waarna het bedrijf besluit om de arbeidsovereenkomst niet te verlengen. De vrouw kan volgens de werkgever niet de continuïteit en flexibiliteit bieden die het bedrijf nodig heeft. Om haar de tijd te geven een nieuwe baan te vinden, biedt het bedrijf de vrouw een laatste verlenging van drie maanden aan.

Volgens het College is vast komen te staan dat de arbeidsovereenkomst niet wordt verlengd vanwege het feit dat de vrouw niet de gewenste continuïteit kan bieden en dat dit het gevolg is van haar ziekteverzuim en aandoening. Hierdoor is sprake van indirect onderscheid. Dit is echter niet verboden als het onderscheid objectief gerechtvaardigd is door een legitiem doel en dat het middel voor het bereiken van dat doel passend en noodzakelijk is. Het College is van oordeel dat de werkgever voldoende heeft onderbouwd dat het frequente ziekteverzuim van de vrouw een aanzienlijke impact heeft op de continuïteit van haar dienstverlening. De slotconclusie is dan ook dat het onderscheid objectief gerechtvaardigd is (zie ook artikel 3 lid 2 WGBH/CZ) en dat is voldaan aan de eisen van proportionaliteit.

Tot slot oordeelt het College dat er geen sprake is van direct onderscheid. Duidelijk is geworden dat de vrouw niet anders is behandeld dan andere werknemers.

Oordeel: 2022-57